Ο Αβραάμ και η θυσία

         Αλλά τι έκανε ο Αβραάµ; ∆εν έφθασε ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά. Ανέβηκε στο γάιδαρό του και ακολούθησε αργά το δρόµο του. Και σε όλη τη διάρκεια αυτής της πορείας είχε πίστη, πίστευε ότι ο Θεός δεν θα του ζητούσε να του πάρει τον Ισαάκ, παρόλο που ήταν έτοιµος σε όλο αυτό το διάστηµα να τον θυσιάσει, εάν Εκείνος του το ζητούσε.
       Το πίστευε αυτό δυνάµει του παραλόγου· γιατί δεν ετίθετο πλέον θέµα ανθρώπινου υπολογισµού. Και το παράλογο συνίστατο στο ότι ο Θεός, παρόλο που προέβαλλε αυτή την απαίτηση, ανακάλεσε αυτή την απαίτησή του αµέσως µετά. Ο Αβραάµ ανέβηκε στο βουνό και, ενώ το µαχαίρι ήδη άστραφτε στο χέρι του, πίστευε ότι ο Θεός δεν θα του πάρει τον Ισαάκ. Σίγουρα ξαφνιάστηκε από αυτό που συνέβη· αλλά µέσα από µια διπλή κίνηση επέστρεψε στην αρχική νοητική του κατάσταση και εποµένως δέχθηκε πίσω τον Ισαάκ µε µεγαλύτερη χαρά απí ό,τι την πρώτη φορά, που τον γέννησε η Σάρα.
         Σε αυτό το ύψος λοιπόν στέκεται ο Αβραάµ. Το τελευταίο στάδιο που άφησε ξοπίσω του, είναι το στάδιο της απόλυτης παραίτησης. Προχώρησε πράγµατι παραπέρα: έφτασε στην πίστη. Γιατί όλες εκείνες οι γελοιογραφίες της πίστης, όλη εκείνη η άθλια, χλιαρή νωθρότητα που σκέφτεται ´δεν υπάρχει βία, δεν είναι απαραίτητο να ανησυχούµε πριν έρθει η ώρα και η άθλια ελπίδα που λέει: "Κανείς δεν µπορεί να ξέρει, ίσως..." Όλες αυτές οι γελοιογραφίες ανήκουν στη χαµερπή όψη της ζωής και έχουν ήδη γίνει ο περίγελος της απόλυτης παραίτησης.
Σ. Κίρκεγκορντ, Φόβος και τρόµος