"Δε θέλω να είμαι ασφαλής. Θέλω να νιώθω, τη φρίκη και τη χαρά, να είμαι ζωντανή"

       Κοντεύω να κλείσω χρόνο που επιτέλους αναπνέω. Ώρες ώρες με πιάνει τρόμος πως πάλι θα εξαφανιστώ για αόριστο χρόνο. Κι όμως τότε ίσως για κάποιους να είμαι πιο αποδεκτή. Πόσα χρόνια η ανάμνηση του εαυτού μου  λείπει ή είναι εξ ορισμού λάθος, άρρωστη, βιολογικά ανισόρροπη. Κι όσες φορές θέλησα να πάψω να υπάρχω δεν ήταν άρνηση της ζωής, αλλά της ανυπαρξίας.

         Πόσο να αντέξεις να είσαι μια διεκπεραίωση της ζωής; Ύπνος, φαγητό, φάρμακα και οι αποφάσεις να μετατρέπονται σε διαρκή ερώτηση αποδοχής. Όλα είναι υπό έλεγχο και τελικά παρεπιπτόντως σαν ένα τυχαίο λάθος, για ένα δευτερόλεπτο, νιώθεις ότι δεν υπάρχεις δεν είσαι εσύ, αλλά ένα αντικείμενο που τρέφεται, μετακινείται, καθαρίζεται, στολίζεται, νιώθει τα πάντα διυλισμένα σε πλαστικό, σίγουρη λύση, για να μην σπάει. Κι όμως εγώ δεν θέλω να είμαι ασφαλής΄ θέλω να νιώθω, τη φρίκη και τη χαρά, να είμαι ζωντανή, όπως συνήθιζα δηλαδή μέχρι τη διάγνωση της ζωή μου.
        Κι όταν ξεπήδησε ξανά ο θάνατος, τον διώξανε οι άνθρωποι κι όχι τα αντικαταθλιπτικά, που είναι ανίκανα να αντιμετωπίσουν την απελπισία του απόβλητου, του μη προσιτού του διαρκώς περιπλανώμενου, του παρατηρητή σαν τότε στο σίριαλ του ‘80.Κοιτάζω από το τζάμι τον παραλογισμό πάντα απέξω, μα πάντα εγώ η παράλογη.Αδυνατώντας να μείνω αδρανής, φέρνω μια πρόσκαιρη καταστροφή.Πιστέψτε με! Τίποτα δεν θα μπορούσε να οριστικοποιηθεί, εάν επιλέγαμε την κίνηση και όχι τη σωτηρία.
        Και η ζωή; Μου; Πόσο θα κρατήσει; Βαριέμαι αφάνταστα συνήθως κι όμως πάντα ονειρευόμουν ένα ένδοξο θάνατο άλλων εποχών.Ήταν δεδομένος τότε.Τι πλάκα! Κι όμως ο θάνατος παραμονεύει υποχθόνια, καθιστώντας σε απλά αόρατο.Στιγμές; Ή για πάντα; Ζώντας νομίζουμε θα λυθεί το αίνιγμα; Ή απλά μιλάμε για ένα ανεξάντλητο χτύπημα του κεφαλιού στον τοίχο; Φυτεύουμε ευτυχώς πότε και πότε. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτε, για να ανακουφίζεται κανείς.
       Κι η ζωή μου; Από γεννησιμιού κρίθηκε λάθος, αλλά ενδιαφέρουσα για λογοτέχνημα. Δυστυχώς, στάθηκα τόσο ηλίθια που το πίστεψα πως ναι όλοι πρέπει να είμαστε, να προσπαθούμε να γίνουμε αποδεκτοί, μα τώρα ξέρω πως αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Έτσι δέχτηκα το παράλογο, όχι συνειδητά μα μες στη καθημερινότητα και οι ασυνείδητες αντιστάσεις έκρυβαν και άλλες διαγνώσεις΄ κι όμως εγώ πάντα να ντρέπομαι για τη διαρκή απουσία μου. Κι όμως γυρνώντας πίσω καταλήγω πως ίσως η διαφορά που με χαρακτήρισε ασθενή είναι πως από παιδί έμαθα να υπάρχω με ένα, για πάντα για κάποιους, μη συνήθη τρόπο.
      Ευτυχώς μπροστά στην κοινή πραγματικότητα υπήρχε για μένα σωτήρια η επινόηση μιας άλλης. Και πόσο θα' θελα να τη συμβιώσω, μα αυτό γίνεται μόνο εν μέρει.Ωστόσο, αυτό μου έσωσε τη ζωή.Υπήρξε ο τόπος και η συμπαρουσία, η εμπιστοσύνη, όπως έρχεται μερικές φορές απρόσκοπτα και απρόοπτα κι αυτό αρκεί, για να συνεχίσεις να αγαπάς τον κόσμο τη ζωή.
      Άλλες πάλι φορές, όταν η αδυναμία επιβίωσης σε μετατρέπει σε ξένη αναρωτιέμαι: φταίει πάλι η βιολογική μου ασθένεια ή κάποια απαγορευμένη έννοια, που όταν την ξεπερνώ οικονομικά θεωρούμαι έστω υποφερτά υγιής και όταν ξαναγυρίζω πάλι έκθετη; Τι με στέλνει στο ψυχιατρείο; Η αρρώστια μου  ή η διάγνωσή της; Μήπως ο πραγματικός κόσμος που με οδηγεί σωτήρια να επινοήσω έναν μικρό Οδυσσέα γεμάτο αιώνια εμπιστοσύνη στη ζωή που θα λέει πάντα πρόσχαρος σας αγαπώ, είστε φίλοι μου; Μερικές φορές ξεκουράζομαι στα ψέματα και νοιώθω απόλυτη εμπιστοσύνη στο μέλλον΄ γίνομαι αφελής, για όσο χρειαζομαι να το πιστεύω.Τότε ελπίζω πως η αθωότητα του παιδιού μέσα μου θα βρει τρόπο να παραμείνει ζωντανή.  
Λίλιαν Χαρασίμου/ www.poiein.gr