Προστατεύονται τα δικαιώματα των μαθητών στο ελληνικό σχολείο του 2010;

      Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι θεμελιώδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι και περιλαμβάνουν αστικά και πολιτικά δικαιώματα στη ζωή και στην ελευθερία ,στην ελευθερία σκέψης και έκφρασης, καθώς και στην ισότητα ενώπιον του νόμου. Είτε τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν θεϊκή προέλευση, είτε ανθρώπινη, είτε προέρχονται από το φυσικό νόμο ,είτε από ένα κοινωνικό συμβόλαιο αποτελούν την μόνη μας ελπίδα για μια αξιοπρεπή ύπαρξη πάνω στον πλανήτη γη. Ουσιαστικά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μέτρα που περιορίζουν την κρατική ή κάθε άλλη εξουσία. Υπερασπίζονται το άτομο απέναντι στη δύναμη, από όπου κι αν προέρχεται.

Στην Ελλάδα η έννοια των ανθρώπινων δικαιωμάτων έφτασε αργά και δεν καλλιεργήθηκε αρκετά Οι μαθητές δεν έχουν διδαχτεί τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους .Ωστόσο όπως είναι γνωστό, τα δικαιώματα των μαθητών δεν προστατεύονται από το θεσμό του ελληνικού σχολείου .Το 2010 ο μαθητής δεν έχει πολλά δικαιώματα .Στο μυαλό του κυριεύει η σκέψη των υποχρεώσεων ,των αυξημένων εργασιών, του δέους και του φόβου.
Το δικαίωμα του μαθητή δεν είναι απλά να έχει την βασική εκπαίδευση, αλλά και να είναι δέκτης σωστής παιδείας και να μην δέχεται ¨στείρα¨ γνώση. Στην εποχή που ζούμε οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί θεωρούν ότι το μάθημα που διδάσκει ο καθένας από αυτούς είναι η μοναδική ασχολία του παιδιού και αγνοούν τους υπόλοιπους συναδέλφους τους και τις εξωσχολικές δραστηριότητες που περιτριγυρίζουν τον κάθε μαθητή ξεχωριστά. Έτσι τον ωθούν να ¨παπαγαλίζει¨ ,να μην αποδίδει σωστά στο καθημερινό σχολικό πρόγραμμα και τελικά να οδηγείται στην κατάθλιψη .


Η εισαγωγή στις Πανελλήνιες καθώς και η καθημερινή πίεση που δέχεται από το οικογενειακό περιβάλλον και από τον σύλλογο των καθηγητών, για να πάρει καλούς έως και άριστους βαθμούς στα τρίμηνα ή στα τετράμηνα αντίστοιχα αγχώνουν το μαθητή και δεν του επιτρέπουν να βιώσει την ηλικία του. Το δεκάρι και το εικοσάρι δεν είναι πανάκεια και δε θεραπεύει όλες τις δομικές ασθένειες του εκπαιδευτικού συστήματος: δεν προφυλάσσει το λύκειο από τον ευτελισμό, δεν καταπολεμά την αποστήθιση. Ωστόσο θέτει ένα όριο, δηλαδή διαφυλάσσει κάπως το επίπεδο των σχολών, οι οποίες υποφέρουν ήδη από συμφόρηση και κάμψη των παρεχομένων σπουδών.

Ως μαθήτριες του Ενιαίου Λυκείου γνωρίζουμε ότι δικαίωμα μας είναι να υπάρχει ένας ψυχολόγος που να μπορεί να ερευνά τις εφηβικές και παιδικές ανησυχίες των μαθητών .Η απουσία του συγκεκριμένου επιστήμονα-ειδικού αφήνει αβοήθητο το παιδί να σκέφτεται διάφορα , ακόμα και την αυτοκτονία, καθώς δεν έχει κανέναν άνθρωπο να εξωτερικεύσει τα συναισθήματα του.

Επιπλέον ο καθηγητής οφείλει να δείχνει σεβασμό στην προσωπικότητα του μαθητή, διότι κάθε μαθητής έχει τη δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα και τα δικά του χαρίσματα. Επίσης ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να αψηφά την καθημερινή εξέταση και επίδοση στην τάξη και να προσδίδει την ¨ταμπέλα¨ του καλού και κακού μαθητή, με κριτήριο μόνο ένα τεστ ή ένα διαγώνισμα .
Τέλος ,ο καθηγητής θα πρέπει να λάβει υπόψη του ότι οι μαθητές του λυκείου και του γυμνασίου βρίσκονται στην εφηβεία και είναι λογικό να συμπεριφέρονται αυθόρμητα, χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες .Είναι σωστό να υπάρξει αλληλοκατανόηση και αμοιβαίες παραχωρήσεις σε έναν λογικό βαθμό.
Εν κατακλείδι, η κυβέρνηση φαίνεται ότι δεν έχει καμιά μελέτη ,κανένα σοβαρό σχέδιο για μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης και δεν έχει να προσφέρει καμία σοβαρή προοπτική στη νεολαία ,προοπτική σπουδών με δημιουργικό περιεχόμενο και κάποιο αντίκρισμα στην αγορά εργασίας ,προοπτική εργασίας ,προοπτική υγιούς κοινωνικοποίησης και αξιοκρατίας. Οπότε θα πρέπει τόσο οι μαθητές όσο και οι καθηγητές να προσπαθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο να συμβιβαστούν μεταξύ τους.

Εργασία της Μάχης Γιαννιώτη και της Δέσποινας Λιάππα, μαθητριών της Β΄ θεωρητικής 1, του 2ου ΓΕΛ Ελευθερίου-Κορδελιού, στα πλαίσια του μαθήματος «Αρχές Φιλοσοφίας».
Απρίλιος 2010