Επάγγελμα ηθοποιός

Επάγγελμα ηθοποιός: φώτα, λάμψη, πλούσια κοστούμια, δημοσιότητα, εξώφυλλα, αυτόγραφα. Σκληρή δουλειά, πολύμηνες πρόβες, χαμηλές αποδοχές, αναζήτηση εργασίας δύο ή και τρεις φορές τον χρόνο. Επάγγελμα ηθοποιός: ανεργία 60%, βασικός μισθός 867 ευρώ (καθαρά 780 ευρώ), σύνταξη γύρω στα 550 ευρώ

Ηθοποιός σημαίνει...

Κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι περίπου 1.500 ηθοποιοί απασχολούνται τουλάχιστον ένα τρίμηνο (ή πεντάμηνο) σε σύνολο 6.000 συναδέλφων τους, σε μία από τις διακόσιες παραγωγές που πραγματοποιούνται στη χώρα μας. Χωρίς να υπολογίζεται η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος, οι διαφημίσεις και οι μεταγλωττίσεις (που δεν παρέχουν σταθερότητα, αφορούν μειονότητες και η αμοιβή είναι συνήθως με την ημέρα ή με το επεισόδιο), μόνο τέσσερις στους δέκα που δηλώνουν ηθοποιοί απασχολούνται κιόλας. Οι υπόλοιποι δεν μπορούν να θεωρήσουν το βιβλιάριο ασθενείας τους (σ.σ.: από όπου και προκύπτουν τα στατιστικά στοιχεία, με πηγή προέλευσης το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών). Κάθε χρόνο αποφοιτούν νέοι που προστίθενται στη μακρά λίστα των ηθοποιών. Από το 1981 που καταργήθηκε (και καλώς) η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, οι ενδιαφερόμενοι αυξάνονται και πληθύνονται. Επισήμως δεν είναι περισσότεροι από 100-110 οι νέοι που αποφοιτούν από μια αναγνωρισμένη από το κράτος δραματική σχολή (είναι περίπου 25), έχοντας περάσει εισαγωγικές και πτυχιακές εξετάσεις από την αρμόδια επιτροπή του υπουργείου Πολιτισμού. Τα εργαστήρια όμως και οι υπόλοιπες σχολές επιτρέπουν σε δεκάδες νέους να ονειρεύονται τη μεγάλη καριέρα στο σανίδι, ως τη στιγμή που η απογοήτευση θα πάρει τη θέση της ελπίδας. Διότι η ανεργία αφορά κυρίως τους νέους. Οι μεγαλύτεροι βγαίνουν στη σύνταξη αφού έχουν πρώτα συμπληρώσει την ηλικία των 55 και 60 χρόνων (γυναίκες και άνδρες αντιστοίχως) και κυρίως αφού έχουν εξασφαλισμένα 4.500 ένσημα του IKA, εκ των οποίων τα 1.500 πρέπει να χαρακτηρισθούν βαρέα και να αφορούν την τελευταία επαγγελματική 13ετία. Τίποτε δεν είναι εύκολο στο θέατρο. Αυτό επιβεβαιώνουν οι προσωπικές συνεντεύξεις που φιλοξενεί σήμερα «Το Βήμα», με στόχο να παρουσιάσει τις πολλές και διαφορετικές πλευρές του ειδικού αυτού, όπως χαρακτηρίζεται, επαγγέλματος που είναι συγχρόνως και τόσο γοητευτικό. Και ίσως η ρήση της Μαρίκας Κοτοπούλη, πριν από μια πρεμιέρα, να κρύβει την ουσία: «Τι στενοχωριέσαι, παιδί μου» είπε σε έναν ηθοποιό. «Ή θα πετύχεις ή θα αποτύχεις». Μόνο που στο θέατρο και το ένα και το άλλο παίζουν με την ψυχή σου. Ηθοποιός σημαίνει φως. Και σκοτάδι... Αυλαία.

ο πρωταγωνιστής Γιώργος Μιχαλακόπουλος " Επιβιώνουν όσοι «ματώνουν» "

«Θυμάμαι κάποιες σχολικές παραστάσεις στο 5ο Γυμνάσιο Εξαρχείων, οι οποίες μου άφησαν μια περίεργη γεύση. Ακόμη και ο γυμνασιάρχης μου τότε - αν και σκληρός άνθρωπος - με παρότρυνε να ασχοληθώ με το θέατρο. Εγώ μέχρι τότε φοβόμουν, δεν ήμουν σίγουρος. Με ενθάρρυναν και από την οικογένειά μου. Εδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Θέατρο Τέχνης. Τότε δύο επιλογές είχαμε, το Εθνικό και τον Κουν. Είχαμε μπει 16-17 άτομα αλλά τελειώναμε 6. Ο Κουν έκανε επιλογή ακόμη και κατά τη διαδικασία της μαθητείας. Ηταν παρών ο δάσκαλος τότε. Μου έδωσε τον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο το 1961. Τα πήγα αρκετά καλά και με είχε στριμώξει για να κάνει το καλύτερο. Συζητήθηκε πολύ τότε... Μετά κατέβηκα στο Μουσούρη στο "Τελωνείο του θεάτρου". Τα πράγματα έρχονταν μόνα τους. Δεν έχει σημασία που είμαι πρωταγωνιστής. Πιστεύω ότι κάθε πόστο στο θέατρο είναι μεγάλη και απέραντη ευθύνη. Το θέατρο είναι υπόθεση συνόλου και το μερτικό του καθενός είναι τεράστιο. Χωρίς δεύτερους ρόλους δεν υπάρχουν πρώτοι και το σημαντικό είναι να είναι καλές διανομές. Σήμερα πάντως νομίζω ότι τα πράγματα για τους ηθοποιούς είναι πιο δύσκολα, ο πήχης έχει πέσει, δεν υπάρχει ουσιαστική εκπαίδευση, οι δραματικές σχολές είναι χαμηλής απόδοσης - χωρίς εξαίρεση - από τις τότε δικές μας. H τηλεόραση έχει εκμαυλίσει σε συμπεριφορά και υποκριτική τους νέους ηθοποιούς. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν είναι ότι πρέπει να επιβιώνουν στο σανίδι όσοι "ματώνουν", θα πρέπει να ασχοληθούν με την ουσία και όχι να είναι γαμπροί, να κάνουν εξώφυλλα ή να πλασάρονται ωραίες κοπέλες, αλλά να ασκούν τα μέσα τους. Υπάρχουν ταλέντα και ελπίζω να μην ενδώσουν σε τέτοιες καταστάσεις. Οσο για τη μέχρι σήμερα πορεία μου, θα ήμουν αχάριστος αν έλεγα ότι έχω απωθημένα. Ομως πάντα θέλω να έχω κάποιον άλλο στόχο γιατί έτσι υπάρχω και να συγκρούομαι με τις ανασφάλειές μου για να γίνομαι καλύτερος...».



η θεατρίνα Μάγια Λυμπεροπούλου " Στο απόσπασμα οι άνω των 35 ετών "

«Οταν εγώ βγήκα στο θέατρο το 1959, δεν υπήρχε βέβαια η τηλεόραση. Υπήρχε μόνο το θέατρο και η βασιλεία του ελληνικού κινηματογράφου με τη Φίνος Φιλμ. Πρέπει ωστόσο να αναφέρω και το γεγονός ότι τότε οι ηθοποιοί που εργάζονταν στο θέατρο εκ των πραγμάτων ήταν δύσκολο να ασχοληθούν με κάτι άλλο, δεδομένου ότι πραγματοποιούσαν δώδεκα παραστάσεις. Εγώ επιπλέον ήμουν στο Θέατρο Τέχνης, όπου υπήρχε και ο άγραφος κανόνας από τον Κάρολο Κουν να μην ασχολούνται οι ηθοποιοί με κάτι άλλο. Και πώς να γίνει αυτό άλλωστε από τη στιγμή που βρισκόμασταν σε ένα ιδιωτικό, μη επιχορηγούμενο θέατρο, το οποίο ανέβαζε και πολλά έργα και πραγματοποιούσε και πολλές παραστάσεις. Με τους ρυθμούς που δουλεύαμε ουσιαστικά θα έπρεπε να αποχωρήσεις αν ήθελες να κάνεις κάτι άλλο. Οπότε εμένα δεν μου ετέθη καν δίλημμα. Μεσολάβησε μια διακοπή έξι ετών όπου βρέθηκα στη Γαλλία. Οταν γύρισα είχε αρχίσει η τηλεόραση, όμως ομολογώ ότι δεν μου έγιναν ιδιαίτερες προτάσεις. Εκτός από κάνα δυο έκτακτες εμφανίσεις, δεν αντιμετώπισα ποτέ τέτοιου είδους δίλημμα. Σήμερα δε επικρατεί μια νεαρολαγνεία στην τηλεόραση σε τέτοιο βαθμό, που φοβάμαι ότι σε λίγο θα "τουφεκίζουν" τους ηθοποιούς άνω των 35 ετών! Αν μου γινόταν μια αξιόλογη πρόταση θα δεχόμουν - όχι να δουλέψω παράλληλα όμως με το θέατρο, γιατί διεκδικώ την απόλαυση. Δεν είμαι από εκείνους που έχουν κατηγορηματικά αρνητική άποψη για τη δουλειά του ηθοποιού στην τηλεόραση. Βέβαια όλοι οι ηθοποιοί γνωρίζουμε καλά πως η καριέρα στην τηλεόραση είναι εφήμερη, αποτελεί όπλο αλλά το οποίο δεν διαρκεί πολύ, είναι προσωρινή η επωνυμία. Το θέατρο, από την άλλη, αν και θνητό και εφήμερο λειτουργεί διαφορετικά. Αυτός που διαρκεί στο θέατρο διαρκεί και μέσα στον χρόνο. Γιατί όταν φεύγει από τη σκηνή παραμένει στη μνήμη των θεατών».

η σταθερή αξία Γιώργος Τσιτσόπουλος " Ολοι θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές "

«Μισός αιώνας θέατρο συμπληρώνεται για μένα. Οταν ξεκινούσα, απόφοιτος της Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, όλα ήταν πιο δύσκολα. Ο κινηματογράφος ήρθε στη συνέχεια. Αλλά τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: Τον χειμώνα θέατρο, και μάλιστα υπηρετώντας ρεπερτόριο, και το καλοκαίρι ταινίες. Πορεύτηκα και έζησα μόνο με την τέχνη. Είναι δύσκολο να μείνει ο ηθοποιός στο ρεπερτόριο, πρέπει να έχει μια ελάχιστη οικονομική επιφάνεια, αλλιώς θα κάνει εκπτώσεις. Είναι επικίνδυνη η ζωή του ηθοποιού, είναι σαν του πυροσβέστη: Μπορεί να καείς. Και εγώ δεν έκανα υποχωρήσεις. Στο σινεμά έκανα επιλογές (έχω στο ενεργητικό μου περίπου πενήντα ταινίες, εκ των οποίων οι σαράντα πέντε παίζονται ακόμη). Στο θέατρο με επέλεγαν. Συνεργάστηκα με σημαντικούς ανθρώπους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς. Επαιξα στους καλύτερους θιάσους. Μετά το Τέχνης, ήρθε ο Χορν και η Λαμπέτη, ο Μινωτής, το Εθνικό. Αντέγραφα, έκλεβα τον τρόπο ερμηνείας τους. Θα έπρεπε να πάω φυλακή λόγω "κλοπής". Δεν έκανα ποτέ θίασο, δεν ήθελα. Από νωρίς είχα επιλέξει να στραφώ σε άλλους ρόλους. Δεν ήθελα να είμαι σταρ, ούτε πρωταγωνιστής. Ούτε το φυζίκ μου βοηθούσε, ούτε μου πήγαινε. Σήμερα όλοι θέλουν να γίνουν πρωταγωνιστές. Το πιο δύσκολο όμως είναι να σταθείς, να ισορροπήσεις σε αυτή τη δουλειά. Δεν είναι απλό να είσαι ηθοποιός με διάρκεια. Δεν έχω απωθημένα. Δεν μετάνιωσα. Σε όλη μου την πορεία έμεινα μία - δύο σεζόν χωρίς δουλειά. Με ενδιέφερε πρώτα απ' όλα ο λόγος, η ποίηση. Ποιος δεν θα ήθελε να παίξει, άλλωστε, τον Τρελό στη "Δωδέκατη νύχτα";».



ηθοποιός του κινηματογράφου Μπέτυ Λιβανού " Φοβόμουν το εμπορικό θέατρο "

«Οταν διαλέγεις να κάνεις μια δουλειά, απαιτείς να ζεις από αυτή. Εκανα σινεμά όχι για βιοποριστικούς λόγους. Το πιο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό που θέλεις συνδυάζοντας καριέρα και επιβίωση. Στην Ελλάδα το σινεμά δεν μπορεί να σε ζήσει. Εγώ βγήκα το 1970 και πρόλαβα το τέλος του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, με δύο - τρεις ταινίες που εξακολουθούν να προβάλλονται στην τηλεόραση. Από το 1973, που έκλεισε ο Φίνος, ξανάκανα ταινία το 1978 - "Το ταξίδι του μέλιτος" - με τον νέο ελληνικό κινηματογράφο. Ο κινηματογράφος αρχικά δεν ήταν δική μου επιλογή, αλλά των άλλων. Εκανα μόντελινγκ για ένα χρόνο και μου πρότειναν να κάνω μια ταινία. Με τον καιρό η ανάγκη και η αγάπη μου προς τον κινηματογράφο έγινε συνειδητή. Ηταν επιλογή μου να μην κάνω θέατρο, απορρίπτοντας σημαντικές προτάσεις. Νομίζω ότι φοβόμουν το εμπορικό θέατρο. Ισως αν η πρόταση ερχόταν από πιο πειραματικές ομάδες, να είχα ενδώσει. Το να κάνω σινεμά σήμαινε να κάνω ταινία κάθε τρία χρόνια. Και στράφηκα στην τηλεόραση (στις αρχές της δεκαετίας του '90). Δεν μετάνιωσα όμως ποτέ, γιατί οι επιλογές μου προέκυψαν από προσωπικές ανάγκες. Δεν με ενδιέφερε η προβολή, ούτε παλαιότερα ούτε τώρα. Δεν μπορώ να πουλήσω τον εαυτό μου. Από την άλλη το θέατρο θέλει στρατιώτες: Δεν μπορούσα να απαρνηθώ τα υπόλοιπα και να αφιερωθώ. Οποιοι το έχουν κάνει τους θαυμάζω και τους εκτιμώ. Εγώ ήθελα και προσωπική ζωή και οικογένεια και παιδιά. Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ξανάρχιζα. Νομίζω ότι το θέατρο είναι το πιο σοβαρό απ' όλα. Αλλά είναι απίστευτη σκλαβιά. Ζητάει πολλά και σου δίνει πάρα πολύ λίγα».

ηθοποιός με δεύτερη δουλειά Στέλλα Αντύπα " Μου έκρυβαν ακόμη και τις οντισιόν "

«Στο θέατρο το θέμα είναι να σου δοθεί η ευκαιρία. H τύχη παίζει μεγάλο ρόλο. Αν προσπαθείς όμως, και προσπαθείς συνέχεια, τότε σίγουρα κάποια στιγμή θα σου τύχει. Αλλωστε η μια δουλειά φέρνει την άλλη. Πρέπει όμως να χτυπήσεις πολλές πόρτες, να περάσεις από γραφεία παραγωγής, να πας σε οντισιόν και κάστινγκ, να αφήσεις βιογραφικό και φωτογραφία, να πας ο ίδιος σε σκηνοθέτες, να πηγαίνεις σε θέατρα και μετά σε μπαρ, να κάνεις παρέα με ηθοποιούς. Δεν είναι εύκολο όμως να ενημερώνεσαι για τα κάστινγκ, υπάρχει τόση αγωνία, τόσο άγχος και η ελληνική νοοτροπία "να μην το πούμε σε κανέναν άλλον μην τυχόν και μας πάρει τον ρόλο". Προσωπικά ούτε αγόρια από τη σχολή, συμμαθητές μου δηλαδή, δεν μου έλεγαν για οντισιόν. Οταν ξεκινάς για να γίνει ηθοποιός, καλλιτέχνης, δεν φαντάζεσαι πόσα πράγματα πρέπει να κάνεις. Τελικά θέλει ένα συνεχές τρέξιμο. Ενας ηθοποιός που δεν δουλεύει γίνεται χειρότερος. Είμαι τυχερή γιατί δεν έχω μείνει ποτέ χωρίς δουλειά - τελείωσα τη σχολή Βεάκη και έκανα μεταπτυχιακά στην Αμερική (στη σχολή της Στέλλας Αντλερ). Ενας νέος ηθοποιός, όπως εγώ, που κάνει τηλεόραση ("Ευτυχισμένες μέρες") και θέατρο (εφέτος παίζει στο έργο "Οταν ο Κολοκοτρώνης κάλπαζε προς Μέριλιν", στον θεατρικό χώρο Δήλος), δεν μπορεί να ζήσει από αυτό. Ξεκίνησα να φτιάχνω κοσμήματα για να περιορίσω το άγχος και την αγωνία μου ψάχνοντας για δουλειά. Σήμερα με βοηθάει οικονομικά αυτή η δεύτερη επαγγελματική μου απασχόληση. Ηθοποιός είμαι όμως και θα ήθελα να κάνω μια σημαντική πορεία, να γίνω πρωταγωνίστρια, αλλά μόνο μέσα από σωστές επιλογές».



ο θεατράνθρωπος Σταμάτης Φασουλής " Να λάμπεις διά της απουσίας σου "

«Από μικρό παιδί ήθελα να είμαι "όλο το θέατρο". Οταν βγήκαμε στη σκηνή, όλοι τα κάναμε όλα. Ετσι ξεκίνησα κι εγώ. Εμαθα να κάνω τα πάντα: Να γράφω, να σκηνοθετώ, να παίζω, να μεταφέρω σκηνικά. Απλώς εμένα μου έμεινε το κουσούρι. Δεν ξέρω αν και τι μου στέρησε αυτή η συνολική μου ενασχόληση με το θέατρο. Ισως σαν ηθοποιός δεν δίνομαι ολοκληρωτικά, γιατί έχω τον νου μου στην παράσταση. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Γι' αυτό και θα ήθελα πια να κάνω μια παράσταση και να με σκηνοθετήσει ένας νέος άνθρωπος. H μεγαλύτερη δυσκολία είναι να λάμπεις διά της απουσίας σου, να μιλάνε για την παράστασή σου χωρίς να ξεχωρίζει κανένας και τίποτα. Απεχθάνομαι τους σκηνοθετισμούς και δεν έχω καταφέρει να απαλλαγώ από όλα αυτά. H ευθύνη είναι μεγαλύτερη. Κυρίως αν θες να είσαι πρώτος, όχι σε εισπράξεις, αλλά να βρίσκεσαι στο πρώτο επίπεδο. Πάντως η αίσθηση ότι συμμετέχεις στη διαμόρφωση του θεατρικού γίγνεσθαι είναι ιδιαίτερη, σημαντική, γοητευτική. Με ενδιαφέρει να παρουσιάζω νέους ηθοποιούς, να αναδεικνύω πλευρές τους, να τους συστήνω σε άλλους θιάσους (όταν δεν μπορώ να τους πάρω στον δικό μου), να βρίσκομαι μέσα στα πράγματα. Να ανταλλάσσω απόψεις και πληροφορίες, να μετέχω στο στήσιμο ή και στον τίτλο άλλων παραγωγών. Μ΄αρέσει να επηρεάζω αλλά και να επηρεάζομαι. Πάντα ένοιωθα ελεύθερος στις κινήσεις και τις επιλογές μου, χωρίς δεσμεύσεις από παραγωγούς και επιχειρηματίες. Τώρα νοιώθω ακόμα περισσότερο. Επιλέγω τα έργα, στήνω την παράσταση, σε ό,τι αφορά στις δικές μου δουλειές, ενώ συνεργάζομαι με άλλους, μεταφράζω και σκηνοθετώ. Τι άλλο θέλω; Μια πλατεία και μια σκηνή για να αναπαριστώ τη ζωή».

στον κλοιό της ανεργίας Φώτης Αρμένης " Βρίσκεις δουλειά μόνο αν ανήκεις σε παρέες "

«Βγήκα στο θέατρο το 1977, έχοντας τελειώσει τη Σχολή Κατσέλη. Ηδη από μαθητής είχα αρχίσει να δουλεύω. Αλλωστε ο Κατσέλης προσπαθούσε να μας βοηθήσει, να μας προωθήσει. Επαιζα στο θέατρο, στην τηλεόραση (στο "Θέατρο της Δευτέρας"), έκανα ραδιόφωνο. Τότε οι ηθοποιοί ήμασταν λιγότεροι και κριτήριο για να βρούμε δουλειά ήταν η γνώση, η εμπειρία. H αξιοσύνη μας μετρούσε. Ολα ήταν πιο δίκαια. Επρεπε "να τα λες" και όχι να έχεις ένα καλογυμνασμένο σώμα. Με τον καιρό άρχισαν να γίνονται τηλεοπτικές σειρές μόνο για νέους ηθοποιούς και η νοοτροπία άλλαξε. Σήμερα βρίσκεις δουλειά στο θέατρο μόνο αν ανήκεις σε παρέες, κάστες, αυλές. Κάθε σκηνοθέτης, κάθε παραγωγός έχει "τους δικούς του". Εγώ δουλεύω όποτε βρω, όποτε με πάρουν σε μια παράσταση. Υπάρχουν όμως περίοδοι που δεν δουλεύω καθόλου. Εφέτος έκανα περίπου 25 επεισόδια σε μια καθημερινή τηλεοπτική σειρά, αλλά αυτό δεν είναι δουλειά. Δεν μπορείς να ζήσεις. Κάνω τηλέφωνα, επικοινωνώ με ανθρώπους που γνωρίζω, τους λέω "εδώ είμαι". Δεν μπορώ όμως να παρακαλέσω, να γίνω χαμερπής, να κολλήσω σε κάποιον, να γλείψω. Ξεκίνησα καλά και όπου έχω εμφανιστεί πήρα από καλές και πάνω κριτικές. Και αναρωτιέμαι "γιατί;". Επειδή δεν είμαι φίρμα; Εμένα δεν με νοιάζει το να γίνω πρωταγωνιστής, θέλω όμως να δουλεύω ως ηθοποιός. Ετσι δεν ζω, φυτοζωώ. Εχω και οικογένεια. Ξέρεις πώς αντιμετωπίζω την κατάσταση; Βγαίνω και κάνω παντομίμα στην Ερμού. Το προτιμώ από το να χάσω την αξιοπρέπειά μου και να εξευτελιστώ. Και η παντομίμα θέατρο είναι».



μόνιμα και διακριτικά Τρύφων Καρατζάς " H τέχνη του ηθοποιού είναι και βιοπορισμός "

«Με αγάπη και αφοσίωση "μοναχού", κατά τον Τσέχοφ και τον Στανισλάφσκι, υπηρετώ το θέατρο σχεδόν μισό αιώνα τώρα. Πρώτη φορά έπαιξα στη σαιξπηρική "Δωδεκάτη νύχτα" με το Πειραϊκό Θέατρο, που ίδρυσε τότε ο Ροντήρης. Ακολούθησαν το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη και η δεκαετής θητεία μου στο θέατρο Κώστα Μουσούρη. Συμμετείχα σε παραστάσεις κλασικών κειμένων αλλά και σε μπουλβάρ κωμωδίες που ανέβηκαν με την ίδια σοβαρότητα και τον σεβασμό όπως και με τους κλασικούς. Αυτό το τελευταίο με κάνει να σκεφτώ πόσο φανατικά υπηρετούσαμε και υπηρετούμε κάμποσοι από μας τη θεατρική τέχνη και όχι τον εαυτό μας. Και ύστερα ήλθαν τα χρόνια στο Θέατρο Ερευνας του Δημήτρη Ποταμίτη, στο Εθνικό Θέατρο σε παραστάσεις του Αλέξη Μινωτή και η είσοδός μου στον Παράδεισο, ήτοι στην Επίδαυρο. Ολα τα χρόνια όμως δεν ήταν ρόδινα. H τέχνη του ηθοποιού, εκτός από εφήμερη, είναι και βιοπορισμός. Γι' αυτό και δούλεψα ως εκφωνητής στο κρατικό ραδιόφωνο, σε δύο-τρεις κινηματογραφικές ταινίες αλλά και σε τηλεοτπικές σειρές. Πιστεύω πως αν κανείς αποφασίσει να ακούσει αυτή την εσωτερική φωνή που τον καλεί να μπει στην τέχνη πρέπει να την ακολουθήσει ολόψυχα».

ο αφοσιωμένος στο παιδί Γιάννης Καλατζόπουλος "Είμαστε οι φτωχοί συγγενείς του κλάδου "

«Το πρώτο δίλημμα που αντιμετώπισα όταν άρχισα να παίζω θέατρο για παιδιά ήταν ο τρόπος με τον οποίο έπρεπε να παίξω, καλά ή φυσικά. Με το πέρασμα του χρόνου το δίλημμα ξεπεράστηκε και αυτό γιατί, ανεξαρτήτως ηλικίας θεατών, έπρεπε να αποφύγω το υπερβολικά φυσικό παίξιμο αλλά και το επιτηδευμένο. Οι ιδιαιτερότητες του παιδικού θεάτρου φυσικά είναι αρκετές. Αφενός αισθάνεσαι μεγάλη ικανοποίηση ηθική, γιατί βοηθάς να φτιαχτούν καλύτεροι θεατές για το θέατρο συνολικά. Εχεις ενδόμυχα την παρηγοριά ότι πλάθεις ένα καλύτερο θεατρικό κοινό, πιο απαιτητικό, πιο κριτικό. Αυτή είναι η μεγάλη ανταμοιβή. Από την άλλη, υπάρχει και ένα βαρύ τίμημα: ότι δυστυχώς υπάρχει μεγάλη υποτίμηση από όλους. Από τους ηθοποιούς, από την πολιτεία που το αντιμετωπίζει σαν φτωχό συγγενή, από τους δασκάλους, ακόμη και από τους ίδιους τους γονείς όπως και από τους δημοσιογράφους στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό Τύπο. Υπάρχει μια αντίληψη ότι είναι κατώτερο και ευκολότερο. Αυτό είναι τεράστιο λάθος και ανακυκλώνει την υποτίμηση. Εγώ όλα αυτά τα χρόνια ούτε ένα δευτερόλεπτο δεν σκέφτηκα να το εγκαταλείψω. Ο μόνος τρόπος να έλθει στο μυαλό μου κάτι τέτοιο είναι να με ρωτήσει κάποιος. Αν σταματήσω να επικοινωνώ με τα παιδιά θα σταματήσω να υπάρχω. Επιπλέον πρέπει να ομολογήσω και το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια έχω κερδίσει μια καλή θέση, έχω συγκριτικό πλεονέκτημα. Αν αποφάσιζα να μετακινηθώ από το παιδικό θέατρο στο θέατρο ενηλίκων θα έπρεπε να σπρωχτώ και να ξαναμετρηθώ με πολλούς συναδέλφους».



ο ηθοποιός της τηλεόρασης Χάρης Ρώμας " H μικρή οθόνη δεν σου χαρίζεται "

«Είμαι ο ηθοποιός της τηλεόρασης, σε απόλυτο βαθμό και δεν το αρνούμαι. Αποποιούμαι όμως τον όρο "τηλεοπτικός ηθοποιός". Εμαθα νωρίς τους κώδικές της, την αντιμετωπίζω με σοβαρότητα και με τίποτε δεν θα έλεγα ότι προτιμώ το θέατρο. Οποτε παίζω στο θέατρο (όπως συμβαίνει εφέτος) ούτε μιμούμαι ούτε αναπαράγω αυτό που κάνω στη μικρή οθόνη. Παίρνω τα ρίσκα μου. Καταλαβαίνω ότι η τηλεοπτική μου περσόνα είναι πιο ισχυρή, αλλά ξέρω ότι η τηλεοπτική πορεία και επιτυχία μου είναι τροχοπέδη για τη θεατρική και κινηματογραφική μου ταυτότητα. Δεν θα αντάλλαζα με τίποτα την καριέρα μου σήμερα. Απέδειξα ότι η τηλεόραση είναι διαχρονική, σε αντίθεση με όσα λένε. Θέλω όμως να φέρω με το μέρος μου και το δύσπιστο, σε μένα, θεατρικό κοινό. Ο ηθοποιός όμως δεν καταξιώνεται μόνο από το θέατρο. Ξεκίνησα για να παίξω - και, στην περίπτωσή μου, για να γράψω. Εκρινα τα ταλέντα μου και προσπάθησα με αυτά να πορευτώ. Γράφοντας και παίζοντας. Ετσι ήθελα να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Εχω όμως πάντα στο μυαλό μου την αποτυχία. Το κόστος της αποτυχίας στην τηλεόραση νομίζω ότι είναι το ίδιο με εκείνο του θεάτρου. H τηλεόραση πάντως δεν σου χαρίζεται. H αγωνία η μεγάλη είναι μήπως και δεν σου δοθεί η επόμενη ευκαιρία. Τώρα πια δεν θα ήθελα να παίξω στο λεγόμενο ποιοτικό θέατρο. Αν θελήσω να κάνω κάτι άλλο στο μέλλον, νομίζω πως θα τα καταφέρω. Δεν μπορώ όμως να μη λάβω υπόψη μου το κοινό που με παρακολουθεί».

έρευνα
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΓΡΑΜΜΕΛΗ - ΜΥΡΤΩ ΛΟΒΕΡΔΟΥ | Κυριακή 6 Μαρτίου 2005