Γιάννης Κότσιρας: Όχι στα ριάλιτι, ναι στα τάλεντ σόου. Πρέπει να γίνουμε πιο ανοιχτοί.

Της Γιωτας Συκκα
29-1-2010

Η είδηση προκάλεσε από αρνητικά σχόλια μέχρι ειρωνικά χαμόγελα. Ο Γιάννης Κότσιρας στο Greek idol; «Τι θέλει αυτός εκεί;» ήταν η πανομοιότυπη απάντηση όσων άκουγαν τα νέα. Τελικά δεν πήγε, η απορία όμως έμεινε. Θα μπορούσε να συνυπάρξει στην ίδια επιτροπή με τον Νίκο Καρβέλα;

«Δεν έχω παρωπίδες»

«Μου άρεσε σαν ιδέα, αφού θα μπορούσα να παρέμβω στο κόνσεπτ της εκπομπής. Έχω αποδείξει ότι δεν έχω παρωπίδες και ότι δεν είμαι απόλυτος» απαντά επιμένοντας πως «δεν πρόκειται για reality αλλά για talent show». Έχει συνεργαστεί άλλωστε με παιδιά που προήλθαν από τον χώρο της τηλεόρασης. Από τον Δήμο Αναστασιάδη και τη Ραλλία Χρηστίδου ώς την Αντιγόνη Ευστρατόγλου. «Ο μηχανισμός που έψαχνε και παρήγαγε νέα ταλέντα έχει καταργηθεί. Η δισκογραφία δουλεύει με παιδιά που ,είτε θυμίζουν κάποιον, είτε προέρχονται από την τηλεόραση. Έχω προτείνει ως παραγωγός, νέες καλές φωνές και τίποτα δεν γίνεται. Γιατί δεν θυμίζουν κάποιον. Αντίθετα με το παρελθόν, το να έχει μια φωνή χαρακτήρα και προσωπικότητα σήμερα, είναι μειονέκτημα».

Ο λόγος που δεν πήγε τελικά στο Greek idol λέει πως δεν έχει σχέση με όλα αυτά. «Νομίζω ότι μπορεί να γίνει ένα τάλεντ σόου με καλές προδιαγραφές. Καλό τραγούδι μπορεί να προκύψει μέσα από την τηλεόραση. Κανέναν δεν βοήθησε η καχυποψία. Ούτε η δικτατορία του εντέχνου που υποστηρίζει ότι όποιος βγαίνει από την τηλεόραση είναι κίτρινο χαρτί. Το ταλέντο δεν έχει ταυτότητα». Ωστόσο, αυτή η πικρή γεύση της συνεργασίας με τον Νίκο Καρβέλα παραμένει σε όσους το ακούσαμε: «Δεν το αντιμετώπισα αρνητικά. Εκφράζουμε δύο διαφορετικούς κόσμους που αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές μερίδες νεολαίας. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον της όλης ιστορίας».



Μήπως όμως είναι και η αγωνία για την επιβίωση στην εποχή που η δισκογραφία έπιασε πάτο; «Να τι πέτυχε το “όχι” αυτά τα χρόνια. Άφησε τα πάντα σε άλλα χέρια. Δημιούργησε έναν αφόρητο αποκλεισμό. Πρέπει να γίνουμε πιο ανοιχτοί» απαντά ο ερμηνευτής.

Η σύγχυση καθρεφτίζεται και στα λάιβ. Η ένωση δυνάμεων δείχνει «μια διάθεση να βρεθούμε όλοι μαζί και να δούμε τι κάνουμε». Κάποιοι διστάζουν. «Αισθάνονται υποτιμητικά να τους φάει κάποιος την πρώτη θέση. Όμως η μοναξιά στη σκηνή σε κανέναν δεν κάνει καλό».

Τα ριάλιτι δεν του αρέσουν, είναι σαφής. «Ειδικά όταν εκθέτουν τα παιδιά». Με τα τάλεντ σόου όμως δεν είμαι αφοριστικός. «Ακροάσεις είναι και διαγωνισμοί. Κάτι ανάλογο με το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και το “Να η ευκαιρία”. Απλώς τώρα υπάρχει περισσότερη ίντριγκα μεταξύ των κριτών. Μπορεί να μη συμφωνώ, αλλά είναι φυσιολογική στον βωμό της τηλεθέασης. Ποιος έχει επιφυλάξεις για το Αmerican idol; Εκπληκτική σειρά με απίστευτες συμμετοχές. Από την Τζένιφερ Λόπεζ μέχρι τον Ράντι Νιούμαν».

Καλά όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά πόσα απ’ αυτά τα παιδιά έχουν διάρκεια... «Άλλο φωνή κι άλλο ταλέντο. Οι μισοί Ελληνες έχουν καλή φωνή. Ταλέντο λίγοι. Χρειάζεται δουλειά, παιδεία και διαρκής εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει καλλιτέχνης».

Μέσα σε αυτό το δυσοίωνο κλίμα αναρωτιέται κανείς ποιο είναι τελικά το μέλλον του ελληνικού τραγουδιού. «Κι όμως υπάρχει η δύναμη των νέων αγνώστων των live. Φτιάχνουν ένα δικό τους κόσμο, σε ένα δικό τους χώρο. Όπως οι “Cabaret Balkan”. Εμφανίζονται μόνο λάιβ, δεν έχουν δισκογραφία, έχουν όμως φανατικό κοινό που τους ανακαλύπτει από το Youtube. Ένα νέο σταρ σύστεμ που γεννιέται μέσα από τις στάχτες του παλιού. Ό,τι πιο υγιές έχω δει τα τελευταία 15 χρόνια».