Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΛΩΝ

10 Δεκέμβρη. Παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στα ανθρώπινα δικαιώματα.
Πριν από 50 σχεδόν χρόνια, στις 10 Δεκέμβρη του 1948, τα ηνωμένα έθνη υπέγραψαν την Οικουμενική Διακήρυξη για τη προστασία και διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με τον καταστατικό χάρτη των ηνωμένων εθνών, τα κράτη-μέλη είναι υποχρεωμένα να προάγουν την τήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των βασικών ελευθεριών του ατόμου, έτσι, όπως αυτά ορίζονται και απαριθμούνται στην Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Παρόλ' αυτά όμως, σήμερα που ο «πολιτισμός» μας «εξελίσσεται» ραγδαία, η τεχνολογική μας ανάπτυξη κάνει άλματα και η ζωή μας γίνεται «καλύτερη», υπάρχουν αναρίθμητα θύματα διακρίσεων, συλλήψεων, φυλακίσεων, βασανισμών, δολοφονιών.

Αποτελεί νέο στοιχείο στη ζωή μας η συνειδητοποίηση ότι ο φυλακισμένος «εχθρός», ο εκτός νόμου άνθρωπος του υπόκοσμου, είναι μια ανθρώπινη οντότητα, που αντί να αναδομείται και να βελτιώνεται μέσα στις φυλακές, κονιορτοποιείται και εξουθενώνεται ή αποδέχεται σ' όλη την γραμμή τον έκνομο και εγκληματικό τρόπο ζωής και λειτουργεί με γνώμονα ένα σύστημα αντιαξιών, που του δίνουν, όσο και αν φαίνεται παράδοξο, ένα νόημα ζωής.
Εκείνο που ακόμα και σήμερα δυστυχώς δεν λαμβάνεται υπ'όψη είναι ότι η εγκληματική προσωπικότητα είναι, 9 στις 10 περιπτώσεις, δημιούργημα ενός ανθρώπινου περιβάλλοντος της μικρής κοινωνίας, που είναι το άμεσο περιβάλλον του και της μικρής κοινωνίας μέσα στην οποία ζει.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο «εγκληματίας» - ο οποίος παρανόμησε, είτε απλά εκφράζοντας τις ιδέες και τα πιστεύω του ειρηνικά, είτε παραβιάζοντας πραγματικά τους νόμους της πατρίδας του - όχι μόνο δε βελτιώνεται στη φυλακή, αλλά αντίθετα ολοκληρώνεται ως εγκληματική προσωπικότητα. Οι σύγχρονες φυλακές ταυτίζονται με σχολεία εγκληματικότητας εξαιτίας της αθλιότητας που κυριαρχεί. Επομένως, η φυλακή είναι εξ ορισμού χώρος βίας και αναπαραγωγής της βίας.



Δεν θα μπορούσαμε να μη μιλήσουμε για τις εκτελέσεις με συνοπτικές διαδικασίες ή τις εξωδικαστικές εκτελέσεις που μαστίζουν πολλές χώρες του κόσμου μας, χωρίς να αναφέρουμε την θανατική ποινή, τη νομιμοποιημένη εκτέλεση, η οποία πολλές φορές εκλεπτύνεται με σκοπό να γίνει πιο «ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ» ή αντίθετα πιο φρικτή για παραδειγματισμό.
Η θανατική ποινή δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται κατά του εγκλήματος. Αποτελεί έγκλημα η ίδια. Είναι αδύνατον να αποκλειστεί η πιθανότητα δικαστικής πλάνης. Η θανατική ποινή είναι η μόνη ποινή η οποία, μετά την εκτέλεσή της δεν μπορεί πλέον να ανακληθεί ή να μετατραπεί. Η φρίκη για το έγκλημα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για την προσφυγή στην θανατική ποινή. Αποτελεί υπέρβαση των ανθρωπίνων ορίων. Η αφαίρεση μιας ζωής δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα ανθρώπινης ετυμηγορίας. Η θανατική ποινή είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ.


Αποκεφαλισμός, καύση στην πυρά, απαγχονισμός, θάλαμος αερίων, τουφεκισμός, ηλεκτρική καρέκλα.
Η επινοητικότητα των ανθρώπων είναι ανεξάντλητη όταν πρόκειται να εξοντώσουν τον συνάνθρωπό τους.

Το Διεθνές Σύμφωνο για τα Αστικά και Πολιτικά Δικαιώματα, ορίζει ότι η θανατική καταδίκη δεν μπορεί να επιβληθεί για εγκλήματα που έχουν τελεστεί από άτομα ηλικίας κάτω των 18 χρόνων και όμως 7 χώρες καταδίκασαν σε θάνατο ή εκτέλεσαν άτομα τα οποία ήταν ανήλικα κατά το χρόνο τέλεσης της εγκληματικής πράξης.

Και όμως στη Νιγηρία τον Ιούνιο του 1988, 13 νέοι από 16 έως 18 χρονών, ένοχοι ένοπλης ληστείας, μετά από συνοπτική δίκη, καταδικάστηκαν σε θάνατο κατά παράβαση του ποινικού κώδικα που απαγορεύει την επιβολή θανατικής ποινής σε παιδιά κάτω των 17.
Στο Πακιστάν τον Ιούνιο του 1987, ένα παιδί 12 χρονών κατά την τέλεση της πράξης καταδικάστηκε σε θάνατο για ένοπλη ληστεία και φόνο.
Οι Η.Π.Α πραγματοποιούν τις περισσότερες εκτελέσεις νέων, ενώ έχουν τους περισσότερους με θανατική καταδίκη υπό εκτέλεση. Περισσότερες από 72 χώρες που διατηρούν τη θανατική ποινή στο δίκαιό τους, την έχουν απαλείψει για νέους κατηγορούμενους.
Οι μόνες χώρες εκτός των Η.Π.Α για τις οποίες έχουν αναφερθεί τέτοιες εκτελέσεις στη δεκαετία του '90 είναι η Σ. Αραβία και η Υεμένη.
Στις Η.Π.Α ,τον Αύγουστο του 1988, 28 ανήλικοι, κατά την τέλεση της πράξης είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Ανάμεσα στο 1964 και 1985 καμία εκτέλεση δεν είχε πραγματοποιηθεί. Πραγματοποιήθηκε όμως μια εκτέλεση το 1985 και δυο το 1986.



Θα πρέπει να θυμηθούμε επίσης πως στις 15 Νοεμβρίου του 1989 υιοθετήθηκε και υπογράφτηκε από την Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. μια νέα σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού.
Πρόκειται για ένα θεμελιώδη έγγραφο που πηγάζει απ' την πεποίθηση πως τα ανθρώπινα δικαιώματα ανήκουν σε όλους, χωρίς διάκριση φύλου, χρώματος, θρησκείας, πολιτικών ιδεών, εθνικής ή κοινωνικής καταγωγής και ηλικίας.
Είναι κοινή πίστη πως κάθε φορά που γεννιέται ενα παιδί, φέρνει μαζί του την ελπίδα ότι ο θεός δεν έχει ακόμα απογοητευτεί απο τους ανθρώπους. Ωστόσο σαράντα χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν καθημερινά σ' όλο το κόσμο. Η εξαθλίωση, η πείνα, η πορνεία, η εκμετάλλευση αναπτύσσεται σε όλο τους το μεγαλείο.
Οι παρακάτω τρεις περιπτώσεις θα έπρεπε να μας συγκλονίσουν και να μας βάλουν σε σοβαρές σκέψεις:
ΜΕΞΙΚΟ: Οι τρεις τεράστιοι σκουπιδότοποι της πόλης του Μεξικού δεν είναι μόνο ο τόπος όπου ζουν χιλιάδες ποντικοί, αλλά και ο τόπος διαβίωσης χιλιάδων ανθρώπων και παιδιών. Γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν στους σκουπιδότοπους που αποτελούν το φυσικό τους περιβάλλον.
ΒΡΑΖΙΛΙΑ:Ο αριθμός εφήβων που εργάζονται ως πόρνες στην Βραζιλία ξεπερνά τις 500.000. Τα παιδιά ζώντας σε ενα κράτος εγκατάλειψης και βίας καταλήγουν στα ναρκωτικά ή στην πορνεία.
ΙΝΔΙΑ:Η Ινδία έχει 100.000.000 εργάτες-παιδιά τα οποία δουλεύουν σε αγροκτήματα, σε λατομεία, μεταλλεία κ.α.
ΡΩΣΙΑ: Περίπου 800.000 μωρά πεθαίνουν εξαιτίας ελλείψεων του γειονομικού συστήματος στη χώρα, σύμφωνα με το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ιντερφαξ.

Τα παιδιά όλου του κόσμου έχουν ανάγκη απο ειδικές διασφαλίσεις, φροντίδα και νομική προστασία σε διεθνές επίπεδο. Υπάρχουν παιδιά στον πλανήτη μας που ζουν κάτω απο απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, μέσα σε ενα κλίμα φόβου, ακόμα και στις πιο ανεπτυγμένες κοινωνίες. Πρόκειται για παιδιά που «εξαφανίζονται», εγκαταλείπονται, βιάζονται και βασανίζονται.

Οι συνθήκες κράτησης και φυλάκισης παιδιών ποικίλλουν. Αναγκασμένα να ζουν σε στενή επαφή με ενήλικες των οποίων μπορεί πολύ εύκολα να γίνουν θύματα, χωρισμένα απο την οικογένεια τους για την τύχη της οποία συχνά φοβούνται, αντιμετωπίζουν συνθήκες υγιεινής και διατροφής ελλιπείς, για να μην πούμε πολύ ανεπαρκείς. Η έλλειψη σχολικής εκπαίδευσης φαίνεται σ' αυτές τις συνθήκες δευτερεύουσα.

Η μυστική κράτηση, η ατιμωρησία των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων σε πολλές χώρες που ευθύνονται για τις κακοποιήσεις, ευνοούν τη χρήση βίας και βασανιστηρίων που συχνά οδηγούν στο θάνατο.
Στην Τουρκία η αίθουσα βασανιστηρίων μοιάζει να είναι υποχρεωτικό πέρασμα για τους φυλακισμένους, απο το οποίο δεν εξαιρούν ούτε τα παιδιά.

Στο Σαλβαδόρ,βρέθηκε το πτώμα ενός αγοριού 16 χρονών, που έφερε εμφανή ίχνη βασανισμού( αυτιά, μύτη και πρωκτός σχισμένα), ενώ σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση τα τραύματα έγιναν πριν το θάνατό του.
Στο Ιράκ τα βασανιστήρια έχουν αναχθεί σε πραγματικό θεσμό. Ούτε τα μωρά δεν εξαιρούνται. Κρατούνται σε κελί δίπλα από αυτό της μητέρας τους ή του πατέρα τους και τους στερούν το γάλα τους ή την τροφή τους, με σκοπό να αναγκαστούν οι γονείς να ομολογήσουν.
Ένας μάρτυρας χαρακτηριστικά, άκουσε ένα μωρό 5 μηνών να κλαίει και να ουρλιάζει απο πείνα.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε πως οι γυναίκες είναι τα αφανή θύματα της δεκαετίας του '90. Τα περισσότερα θύματα των πολέμων είναι γυναίκες και παιδιά. Οι περισσότεροι πρόσφυγες σε όλον τον κόσμο είναι γυναίκες και παιδιά. Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών είναι ανεξέλεγκτες, κυρίως επειδή παραμένουν κρυφές.


Κάθε χρόνο, σύμφωνα με την UNICEF, περισσότερα απο ένα εκατομμύριο βρέφη πεθαίνουν, επειδή γεννιούνται κορίτσια. Εξαιτίας του φύλου τους οι γυναίκες υφίστανται παραβιάσεις τόσο από κυβερνήσεις όσο και από ιδιώτες. Για τις γυναίκες ο κίνδυνος ειναι διπλός:από τη μια οι διακρίσεις που υφίστανται λόγω του φύλου τους, και από την άλλη ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουν στον ίδιο βαθμό, αν όχι και περισσότερο από τους άντρες, να παραβιαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες ιδρύθηκαν σε όλο τον κόσμο πολλές γυναικείες οργανώσεις.

Αυτό το κύμα θάρρους, δημιουργικότητας και αφοσίωσης συχνά σπάει πάνω σε ένα τείχος κυβερνητικής αδιαφορίας ή κυβερνητικής καταπιέσης, στην πιο σκληρή μορφή της. Ελάχιστες κυβερνήσεις αναγνωρίζουν το έργο των οργανώσεων για τα δικαιώματα των γυναικών και όπως είναι γνωστό, δεν προστατεύουν τη θεμιτή άσκηση θεμελιωδών ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Η εισαγωγή και τα 30 άρθρα της Οικουμενικής Διακήρυξης ας γίνει μια πρόκληση για όλους εκείνους, των οποίων οι συνειδήσεις προσβάλλονται και επαναστατούν για τις παραβάσεις, αλλά και για εκείνους που παραμένουν αδιάφοροι. Ας γίνει μια ευκαιρία, για να αναλάβουν δράση, να υψώσουν την φωνή τους, μαζί με αυτούς που χρόνια αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και σε όλα τα μέρη της γης, θυσιάζουν ακόμη και τη ζωή τους γι' αυτά.

Η παγκόσμια κοινή γνώμη, με τον κατάλληλο χειρισμό, μπορεί να γίνει ισχυρό μέσο επιρροής στα κέντρα εξουσίας. Έτσι δεν αρκεί μόνο οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί να γνωρίζουν τις διατάξεις της Οικουμενικής Διακήρυξης. Πρέπει να τις γνωρίζει και ο απλός άνθρωπος στο δρόμο, ο άνθρωπος για τον οποίο αυτές οι διατάξεις διατυπώθηκαν και αποτελούν την πατρογονική του κληρονομιά.
Όταν οι λαοί του κόσμου αποκτήσουν πλήρη συνείδηση των δικαιωμάτων τους, οι κυβερνήσεις δεν θα τολμούν πια να τα αψηφούν και να τα εκμηδενίζουν.

Η ομάδα μαθητών:
1. Κόλλια Κατερίνα 2. Καράμπελα Ιουλία 3. Κοτίνη Ανδριάνα
4. Μαρούδας Χαράλαμπος 5. Γομοστιώτη Φωτεινή 6. Βαρβαρέσου Μαριάνα
7. Βυθούλκας Δημήτρης 8. Καπλάνη Ανδριάνα 9. Δημητροπούλου Μαριάνα
* Καρατράντου Ανθή, Καθηγήτρια πληροφορικής